آثار بدعتبدعت، داخل کردن چیزى که جزء دین نیست، در دین است. بدعت‌گذاری در دین پیامدهای ناگوار بسیاری در دنیا و آخرت دارد که قرآن به برخی از آن‌ها اشاره کرده است. گمراهی، افزایش گناه، قرارگرفتن در زمره ستمگران، محرومیت از محبت و هدایت خداوند و خسران و کیفر الهی از آن جمله‌اند. ۱ - گمراهیبدعتگذاری هم موجب گمراهی شخص بدعت‌گذار از راه حق می‌گردد:«و حَرَّموا ما رَزَقَهُمُ اللّهُ افتِراءً عَلَی اللّهِ قَد ضَلّوا و ما کانوا مُهتَدین» و هم به گمراه شدن دیگران می‌انجامد:«فمن‌اَظلَمُ مِمَّنِ افتَری عَلَی اللّهِ کَذِبًا لِیُضِلَّ النّاسَ بِغَیرِ عِلم»، زیرا به گمان این‌که بدعت مزبور جزو دین است به آن ایمان آورده یا عمل می‌کنند و ناآگاهانه به انحراف کشیده می‌شوند. ۲ - افزایش گناهچون بدعت‌گذار عامل گمراهی دیگران است افزون بر گناهکار بودن خود، در گناه دیگران نیز شریک است:«لِیَحمِلوا اَوزارَهُم کامِلَةً یَومَ القِیمَةِ و مِن اَوزارِ الَّذینَ یُضِلّونَهُم بِغَیرِ‌عِلم‌اَلا ساءَ ما یَزِرون». بر پایه احادیث هم هرکس سنت ناپسندی را بنیان‌گذارد در گناه کار خود و همه کسانی که به آن سنت عمل کنند شریک خواهد بود. ۳ - قرارگرفتن در زمره ستمگرانبدعتگذاری در دین، تجاوز از حدود الهی است: «لا تُحَرِّموا طَیِّبتِ ما اَحَلَّ اللّهُ لَکُم ولا تَعتَدوا اِنَّ اللّهَ لا‌یُحِبُّ‌المُعتَدین» و بدعت‌گذار با انجام دادن این کار در زمره ظالمان قرار می‌گیرد:«فَمَنِ افتَری عَلَی اللّهِ الکَذِبَ مِن بَعدِ ذلِکَ فَاُولئِکَ هُمُ الظّلِمون». حتی به تعبیر قرآن آنان از ظالم‌ترین افرادند:«فَمَن اَظلَمُ مِمَّنِ افتَری عَلَی اللّهِ کَذِبًا لِیُضِلَّ النّاسَ بِغَیرِ عِلم»، زیرا بدعت در دین در واقع نوعی دروغ بستن به خداوند است و این عمل از بالاترین گناهان به شمار می‌رود یا بدان جهت که بدعت‌گزاران افزون بر ظلم به خود، به دیگران نیز ستم می‌کنند. ۴ - محرومیت از محبت و هدایت خداوندبدعتگذاران در دین الهی، از محبت خداوند محروم‌اند:«لا‌تُحَرِّموا طَیِّبتِ ما اَحَلَّ اللّهُ لَکُم... اِنَّ‌اللّهَ لا یُحِبُّ المُعتَدین» و از هدایت الهی بهره‌ای نخواهند برد:«فَمَن اَظلَمُ مِمَّنِ افتَری عَلَی اللّهِ کَذِبًا... اِنَّ اللّهَ لا یَهدِی القَومَ الظّلِمین». ۵ - خسران و کیفر الهیآنان که در دین خدا بدعت می‌گذارند زیان خواهند دید:«قَد خَسِرَ الَّذینَ... وحَرَّموا ما رَزَقَهُمُ اللّهُ افتِراءً عَلَی اللّهِ». زیانکار بودن این افراد بدان جهت است که با حرام کردن حلال خداوند عاقبت و آخرت خود را تباه می‌کنند، ازاین‌رو قرآن در آیاتی دیگر اینان را محروم از رستگاری دانسته:«و‌لا‌تَقولوا لِما تَصِفُ اَلسِنَتُکُمُ الکَذِبَ هذا حَللٌ و هذا حَرام... اِنَّ الَّذینَ یَفتَرونَ عَلَی اللّهِ الکَذِبَ لا یُفلِحون» و به عذاب الهی تهدید کرده است:«فَوَیلٌ لِلَّذینَ یَکتُبونَ الکِتبَ بِاَیدیهِم ثُمَّ یَقولونَ هذا مِن عِندِ اللّهِ... فَوَیلٌ لَهُم مِمّا کَتَبَت اَیدیهِم و ویلٌ لَهُم مِمّا یَکسِبون» همچنین در آیاتی کیفر اُخروی آنان را عذابی دردناک و بزرگ شمرده است:«و لا تَقولوا لِما تَصِفُ اَلسِنَتُکُمُ الکَذِبَ هذا حَللٌ... و‌لَهُم‌عَذابٌ اَلیم». ۶ - پانویس۷ - منبعپژوهشکده فرهنگ و معارف اسلامی، دائرةالمعارف قرآن کریم، برگرفته از مقاله «بدعت»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۸/۶/۳۱. |